“ไม่มีความบังเอิญในความรัก”
- - ฉันเชื่ออย่างนั้นเสมอมา - -
แล้วการที่เราเดินมาเจอกันกลางห้างคืออะไรคิมฮยอนจุง???
ผู้ชายลงเวทีไม่ถูก
วิ่งหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะลงทางไหน ฮากระจายยย
แต่เราออกไม่ได้ เราต้องอยู่จนจบงานถึงจะไปได้
ออกมาก็วิ่งป่าราบ
หาแท็กซี่กัน 3 คนคัน ซิ่งยาวไปงานแฟนไซส์ต่อ
รถก็ไม่รู้จะติดไปไหนเนอะ ติดจนเพลีย ติดจนง่วง
ถึง I-Park Mall ตอน 6 โมงตรงแหน่ว ลุงคนขับใจดี บอกทางตลอด
เดินไปตรงนี้นะๆ เดินเข้าไป จ๊ากกกกก
นี่มันสถานีรถไฟ KTX
ชัดๆ
ลุงให้หนูมาทำอะไรที่นี่ เหลือบตามองซ้ายขวา
ทำไง ที่ไหนอ่ะ
ก่อนเข้ามาก็เห็นนะว่าเหนือตึกมันเขียนว่า I-Park ถูกแล้ว
แต่ทำไมอ่ะ
เดินงกๆเงิ่นๆ หลงไป ตุ่นก็บอก พี่อิ่มๆ
มาทางนี้ ไหน
หันไป อ้อ มันเชื่อมกัน ป๊าดดดด ห้างที่นี่
เชื่อมกับสถานีรถไฟวุ้ย แปลกได้อีก
มาเกาหลีครั้งนี้
ได้ตื่นตาตื่นใจจนได้ก็ตอนนี้แหละหนอ
เดินเข้าไปในห้าง
เหมือนทะลุมิติมาโผล่พันทิพธุ์ เอ๊ะ กลับมาไทยได้ไง
ซ้ายขวาหน้าหลังมีแต่อุปกรณ์คอมและคอม งงหนัก
ไปทางไหนอ่า
งง
สามสาวอิ่มเอม พี่มน และตุ่น เดินงงๆ วนในห้าง
“พี่มนๆ เจ้บอกว่างานจัด west wing ต้องหาก่อน
ไปทางไหน”
พี่มนพยักหน้ารับ
เราขึ้นบันไดเลื่อนไปหนึ่งชั้น
พี่มนก็เรียก อิ่มๆทางนี้ค่ะ อ้อมเสาไปปุ๊บ
สิ่งที่อยู่ตรงหน้า
말도 안돼
말도 안돼
มันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ
บอกตัวเองซ้ำๆว่ามันเป็นไปไม่ได้
เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นเลย
ขยับตัวเดินก้าวไปต่อไม่ได้
แต่คนที่กำลังเดินก้าวเข้ามาหาอย่างชิลๆนั่น
คือ
คนที่ฉันเพิ่งตะโกนบอกรักผ่านโค้ดเชียร์กลางฮอลล์ mbc เมื่อกี้นี่นา
หน้าแบบนี้ ผมแบบนี้ ปากห้อยๆขยับแย้มยิ้มแบบนี้
กำลังเดินตรงเข้ามา
เธออย่าคิดว่าแว่นกันแดดจะปิดบังตัวตนของเธอได้
เพราะทุกวันฉันเห็นเธอกับแว่นเสมอ
แล้วใกล้แบบนี้ใครจะไปจำสุดที่รักตัวเองผิดวะอิจุ๊งงงงงงงงงงงงงงงง
หัวใจสงบมากตอนเธอเดินผ่าน แต่อิ่มเอมก็พลาด
พลาดอีกแล้ว ทำไมไม่เรียกชื่อ ทำไมไม่ทักทาย
ทำไมถึงพูดออกไปว่า ....”โอ๊ะโมะ”
แอ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก บ้าจริงๆ
สิ่งที่ได้กลับมาคือ สายตาเหลือบมองผ่านแว่น
คงไม่เข้าใจ
สาวสวยนางนี้มายืนทำอะไร วะฮิ้ววววววว
เพราะอย่างนั้นจุงจึงเดินผ่านไปขึ้นบันไดเลื่อน
สติกลับเข้าร่างอย่างเร็ว “พี่มน ตามค่ะ”
ใครไม่ตามก็ไม่รู้จะพูดว่าไงแล้ว หันไปหา “ตุ่นๆ
อยู่ไหน ตาม”
ตุ่นตอบมา ไปก่อนเลยพี่ ไปเลย เออ
น้องคงตื่นเต้น ไป ตามก่อน เดี๋ยวว่ากัน
วิ่งตามไปยืนบันไดเลื่อนเดียวกับจุง
แหงนหน้ามองคนยิ้มหวานตรงหน้า
พระเจ้า
เรื่องแบบนี้มันเกินหัวใจฉันรับไหวแล้วนะ
คว้าโทรศัพท์จะถ่ายรูป
มือใหญ่ๆของพี่การ์ดก็มาแตะอย่างสุภาพ
หันไปมอง พี่การ์ดทำมือไขว้กันเป็นกากบาท
แปลได้ว่าไม่ให้ถ่าย
ได้ค่ะ เก็บๆ ตามไปเงียบๆ
จุงก็หยุดที่ร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นโซนขายโทรศัพท์มือถือ
ไม่รู้ว่าซื้ออะไร “พี่มน
หนูอยากเห็นหน้า อยู่ตรงนี้ไม่เห็นอ่ะ”
“งั้นอ้อมไปด้านโน้นกันไหมคะ
ไปยืนห่างๆหน่อย จุงคงไม่ว่า”
สองสาววิ่งแอบๆอ้อมไปยังด้านหน้าของผู้ชาย
ห่างออกมาสัก 20 เมตรได้ พอมายืนฝั่งตรงข้าม
เห็นหน้าถนัดตา
อิ่มเอมก็ได้แต่ยืนทอดสายตามอง เฮ้ออออ
ปากห้อยจริงๆเลยอ่ะ
เวลาพูดจาอะไรแต่ละที ไม่ได้ยินเสียง แต่แค่เห็นปากขยับๆ
ใจก็ละลายแล้ว
ระหว่างนั้น
เจ้าตัวคงเริ่มรู้สึกตัวว่าโดนจ้องมอง
คิมฮยอนจุงเงยหน้ามองมาทางเราเป็นระยะ
มองนิ่งๆแล้วก้มหน้าอมยิ้ม
แหง่ะ
อย่าทำงี้ดิ มันน่ารักเกินไปอ่ะ ไม่ไหวแล้ว
ทำไงดี
หัวใจจะเต้นรัว หรือจะหยุดเต้นไปเลยดีอ่ะ
ตัดสินใจไม่ถูก
หยิบโทรศัพท์ขึ้นปุ๊บ พี่การ์ดบึ๊กก็ วอ.
เรียกพี่การ์ดมั่มมาประกบเราทันที
อ๊ายยย ไม่ได้จะถ่าย แค่จะโทรหาเพื่อน
ได้แต่มองพี่บึ๊ก
ส่งนิ้วก้อยให้ว่า สัญญา ไม่ถ่ายจริงๆ
อย่าดุเค้าน๊า
พี่บึ๊กทำท่าโอเค แล้วหันไป
แต่พี่มั่มประกบไม่ห่าง ฮือออ
แล้วจุงก็รูดการ์ด ปรื๊ดดดดด ว้าย หน้าตาก็ดี
ไม่มีเงิน(สด) 555
เสร็จสรรพ ได้กล่องเหมือนดีวีดีลงถุง
จุงหันหลัง ลงหรือขึ้นบันไดเลื่อนไม่รู้
จำไม่ได้ รู้แต่ ตาม!!
ตามไปยืนบันไดเลื่อนกะเทอ
พอเธอเผลอฉันก็เนียนกะการ์ด
“พี่คะๆงานจัดตรงไหน
หนูไม่รู้สถานที่
หนูเลยเดินตามจุงแทนอ่ะค่ะ ยังไงเขาก็ไปงานเนอะ”
พี่มั่มได้แต่ยิ้มขำ เออ กะเหรี่ยงไทย
เนียนไปซะงั้น
แต่พี่การ์ดก็ใจดี ตอบให้ เราก็ อ๋อๆ ค่ะ ขอบคุณ
แต่ไม่ไปไหน 555
คราวนี้จุงหยุดที่ร้านคอมพิวเตอร์......เอ่อ
ไปแอบยืนดูตามเคย
มองซ้ายมองขวาพี่การ์ดเผลอ
เราก็หยิบโทรศัพท์กดไปเบอร์แรก
ปลายสายรับ “พี่เปิ้ล?? หรือกุ้งไม่รู้อ่ะ อยู่ไหนแล้ว อิ่มเอมเจอจุงเดินช้อปปิ้งอยู่”
“ที่ไหน”ปลายสายถามตื่นเต้นมาก
“ไม่รู้ ไม่เคยมาห้างนี้ ตอบไม่ได้”
สามสาวบอกว่าจะเร่งรุดมา ก่อนวางไป
กดโทรศัพท์อีกรอบ ปลายสายรับ เรากรอกเสียง “นั่นใคร”
ปลายสายเงียบไปแวบหนึ่ง คงงง แกโทรหาใครล่ะ
(สติหายแล้วตอนนั้น เบอร์ใครไม่รู้ กดหมด 555)
“ก้อยเอง อิ่มเอมมีไร เป็นไรป่าว
เสียงแปลกๆ ไม่สบายป่าว”
“ป่าววววว ก้อย เราเจอจุงอ่ะ”
ก้อยเงียบไปหนึ่งแวบ ไม่รู้ประมวลสติ
หรือสงสัยในตัวเรา
เพราะก้อยบอกว่า
เสียงดิฉันไม่มีความตื่นเต้นอย่างที่ควรจะเป็น
แต่มันดูเหมือนคนกำลังจะตายมากกว่า
“อยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้อ่ะ ไม่เคยมาที่นี่
แต่มีคอมเยอะๆ”
ก้อยคงคิดว่าส่งให้มันคุยกะผู้เชี่ยวชาญเถอะ
เจ้เลยมาแทน
“ฮัลโหล อิ่มเอม อิจุงอยู่ไหน”
“ไม่รู้เจ้
หนูไม่รู้จักที่นี่อ่ะ”
“ชั้นไหน”
“ชั้น 5”
“แถวนั้นมีอะไร
ข้างหน้าข้างหลังมีอะไร”
“แถวนี้มีคอม มีอิเลคทรอนิกส์
ข้างหน้าข้างหลังมีแต่พี่การ์ด”
----- เจ้อึ้งไปกะคำตอบ ------
ไม่นานนัก สาวๆ hyuniversal0606 ก็เดินกันมาทีละนิดๆ
กระจายตัวอยู่ตามจุดต่างๆ
สายตามุ่งไปที่เดียวเท่านั้น
มีแต่ร้านทีวี คอม
อารมณ์เหมือนพาวเวอร์บายบ้านเรามากๆ
เพราะงั้นพออิจุงเดินแล้วมีพวกเราวิ่งตามดุ๊กดิ๊กๆเป็นขบวน
มันเลยค่อนข้างสะดุดตา
จากไม่มีใครรู้ คนเลยเริ่มๆ อ่ะๆนั่น
คิมฮยอนจุง นั่น SS501
นี่นา
แต่จุงก็ยังคงเดินไปนั่นมานี่ให้พวกเราเดินตามไม่เลิก
เป็นการตามแบบสงบมากกกกกกก
พอจุงเดินไปเราเดินตาม พอจุงเดินย้อน เราถอย
เรียกว่ารักษาระยะห่างกันสุดฤทธิ์
ตามสนธิสัญญาอุซุชิน
ตามอย่างเดียวเนอะ ตามเงียบๆ ไม่ยุ่งกะเค้า
อิ่มเอมตอนนี้เริ่มขำ สุขใดจะเท่า
สาวๆของเราเดินช้อปปิ้งกับกัปตัน
มันเป็นภาพน่ารักๆ มุมน่ารักๆ ที่ไม่คิดว่าจะมี
คิมฮยอนจุงเดินช้อปปิ้ง
มีสาวๆทั้งหมดของเราวิ่งตามไปมา น่าเอ็นดู๊
เดินไปขำไป ชอบความรู้สึกนี้จัง
ความรู้สึกที่ว่าเราได้ทำอะไรร่วมกันทั้งหมด
กับ ผู้ชายคนนี้ มันน่ารักดี (ยิ้มยิ้มยิ้ม)
จุงเดินไปดูเต๊นท์ แว๊กกก
ฉันไม่ชอบเข้าป่านะเธอ
จุงเดินไปดูพัดลม แว๊กกก ลูกของเรายังเล็ก
โดนลมมากไม่ดีนะเทอ
เดินไป เพ้อไป ขำไป สนุกจัง
นานระยะหนึ่งจวนได้เวลางานแฟนไซน์ข้างบน
จุงก็ถอยกลับเข้าทางออกฉุกเฉิน เตรียมไปขึ้นงาน
เราก็หยุดเท้าตัวเองห่างมา 100 เมตรปล่อยไป
พี่การ์ด สไตลิสท์ ผู้จัดการเดินตามเข้าไปหมด
มีพี่การ์ดหล่อรั้งท้ายด้านนอก
พอประตูด้านนอกปิดลง
พี่การ์ดหล่อหันกลับมา
ก็ให้อึ้งกับการโค้งกันอย่างพร้อมเพรียงของสาวยานทั้งหมด
“คัมซาฮัมนีดะ”
เรายิ้มแย้ม
ขอบคุณพี่เค้าที่ให้เราได้เดินตามคิมฮยอนจุงไปมา
โดยไม่ว่า ไม่กัน และสุภาพใส่เรามากๆ
พี่การ์ดยิ้มขำๆ โค้งกลับเราเหมือนกัน
ขอบคุณที่ไม่วุ่นวาย
ไม่ทำให้งานเค้ายากขึ้น
และต่างก็แยกย้ายกันไปงานอย่างสุขใจ
เดินกระเซ้าเหย้าแหย่ขึ้นงานกันไป
สาวๆเข้าคอกไปรอขึ้นสบตาผู้ชาย
ส่วนสาวๆนอกคอกอย่างเราก็หาเก้าอี้มานั่งติดขอบงาน
มาก็ช้า หลงทาง แถมยังไปเดินช้อปอีก
ก็น่าแปลกที่เรายังคงได้นั่งแถวหน้าอยู่ดี อะไรจะโชคดี
อิอิ
นั่งฟังเพลงเม้าท์มอยได้ชั่วครู่ งานก็เริ่ม
จุงเดินขึ้นเวทีท่ามกลางเสียงเป่าปากวี้ดวิ้วววว
(เป็นจิ๊กโก๋ แซวผู้ชายให้อาย 555)
ขึ้นมาทักทาย “ดีฮับ จุงฮับ ต่อนี้
จะเซ็นล่ะฮับ”
แล้วก็ไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่โต๊ะ
คว้าปากกามาทะมัดทะแมง
คิวไม่นาน ไม่น่าถึง 20 คนแรก
ดาวบริวารก็ต่อแถวเตรียมขึ้นไปสานสบตากับผู้ชาย
แต่บังเอิญ(อีกแล้ว)หรือตั้งใจ(มองมา)ก็สุดจะคาดเดา
เมื่ออยู่ๆผู้ชายรูปหล่อก็มองตรงเป๋งมาที่สาวนอกคอกอย่างพวกเรา
ป้าย henecia thailand ที่วางบนตักแทบร่วงลมหายใจสะดุดกันไปเป็นแถบ
สาวเนิร์ส หญิงตุ่นที่ส่องกล้องเตรียมเก็บภาพผู้ชายถึงขั้นมือไม้สั่น
เมื่อมองผ่านเลนส์แล้วพบว่ากำลังสบตากับผู้ชาย
(สรุปคิมฮยอนจุงตาเหล่เพราะอิ่มเอมก็ว่าฮีมอง
เนิร์สก็ว่า ตุ่นก็ว่า
พี่เปิ้ลก็ว่า สรุปจุงมองใครแน่ 555)
มองไม่พอ ยิ้มหวานเจี๊ยบบบบบบบบบบ ส่งมาให้
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
นั่งแดดิ้นกันไป ผู้ชายส่งยิ้มมา
ผู้ชายส่งยิ้มมา
ส่งให้ใครไม่รู้ ฉันเอา ฉันนับว่าของฉัน
ชาวบ้านร้านตลาดหันตามรอยยิ้มผู้ชาย
ว่าจุงยิ้มให้ใคร
แต่สาวไทยนอกคอกอย่างเรา แดดิ้นไปแล้วเรียบร้อย
อะไรเนี่ยยยยพ่อคุณ ยิ้มให้ฉันจ้า
อิหนุ่มเกาหลีหน้ามน ยิ้มให้สาวไทยหน้าบ้านๆอย่างพวกฉันแหละจ้า
หุหุ
วันนี้หัวใจจะวายกันกี่หนหนอ
เราก็นั่งดูผู้ชายไปเรื่อยๆชิลๆ 2 ชั่วโมงน่าจะได้
ปล่อยผู้ชายเซ็นไป เราก็นั่งยิ้มไป
เพลง 6 เพลงเปิดวนไปล้านแปดรอบจนจะร้องตามได้
คุณผู้ชายเซ็นไปท่ามกลางฟ้าร้องฮึ่มๆ
แมลงบินเฉียดไปเฉียดมาน่ากลัว
พี่การ์ดพยายามจับให้ได้ทุกตัว คว้าเข้าปาก
เอ๊ย ไม่ใช่
คว้าไปทิ้ง เรียกว่าขืนปล่อยแมลงรบกวน
งานแฟนไซส์จะจบได้ทันที
คนหลังๆผู้ชายจึงเซ็นอย่างรวดเร็วมากกกกกก
เซ็นปุ๊บ จับมือปั๊บ ไล่ลงเวทีไป ตรูรีบ
ตรูกลัว 5555
จุงคว้าไมค์หลังเซ็นสแตนดี้เสร็จ
“วันนี้งานจบแล้วครับ
ขอบคุณที่มาร่วมงาน
อยากให้ชอบเพลงผมเยอะๆ ผมตั้งใจทำงานมาก
กลับบ้านอย่างปลอดภัยทุกคนนะครับ”
พูดเสร็จแว่บหายเข้าไปหลังเวทีโลด
ค่อยๆขยับขยายเคลียร์พื้นทีแล้วไป......ต่อแถว SBS ต่อ
