KBS Music Bank
สาย 9 สถานี National Assembly ทางออก 4
เดินออกมาตรงๆ
เจอแยกเลี้ยวขวา เดินไปสุดทาง เจอเลย ง่ายมาก
เรามุดใต้ดินไปจนถึงสถานีของ KBS เดินไปงงไป
สุดท้ายก็ไปถามทางคนใจดีแถวนั้น ไปถึง งงอีก
ก็ไปงงๆใส่เค้าอีก งง ตลอดเวลา
เค้าให้ลงชื่อ เอ้า ลง
เค้าบอกให้ถ่ายรูป เอ้า ถ่ายยย เช็คอีกทีเที่ยงคืนนะจ๊ะ
มองนาฬิกา 3 ทุ่ม เฮ้อออออ ป่ะ หาไรกินกันเถิดเรา กินไปเม้าท์ไป หาที่ชาร์จแบตไป
วันนี้ ที่ร้านหมูย่าง
กับการสั่งอาหารแบบทุลักทุเลของดิฉันและผองเพื่อน
เคยเรียนศัพท์คำว่าเนื้อหมู
แต่หมูสามชั้นมันคืออะไร สันนอกสันใน ใครจะไปรู้
เออ เสิร์ฟไรก็เสิร์ฟมาเหอะ แม่จะปิ้งให้เรียบ กินอิ่มหนำสบายพุง
ก็คุยไปเรื่อยเปื่อย
รอเวลาไปรายงานตัว พร้อมรับคำสั่ง
เช็คชื่อตีห้านะ แทบจะล้มทั้งยืน
....อีกแล้วเหรอ
>..<”
ถึงบ้าน อาบน้ำ แต่งตัว อยู่ในชุดพร้อมออก พรุ่งนี้ตื่นมาแปรงฟัน พร้อมออกเลย
ล้มตัวลงนอนตอนตีหนึ่งครึ่ง
ตีสามลุก ตีสี่ออก วงจรอุบาทว์เริ่มต้นอย่างแท้จริงแล้วล่ะ
ถึงหน้า KBS เจอดาวบริวารตรึงกำลังอยู่หน้า
GS25 เริ่มสงสัยจริงๆจังๆ
แก๊งค์นี้ไม่นอนหรือไง
เรานั่งสะลึมสะลือชั่วครู่ก็ได้เช็คชื่อพร้อมนัดหมาย
เก้าโมงมาเช็คนะ
อ่า ค่ะ (ถอนหายใจ) แยกย้ายไปหาที่นอน
โชคดีแถวนั้นมีร้านอาหารอยู่เยอะ
มีที่นั่งหน้าร้านมากมายให้เลือกพักผ่อน หาที่หลบลมหนาว
เราก็ซุกตัวเข้าไปนอนขดตัว รอเวลา
หลับไม่สนิท นอนไม่พอ มันไม่สบายตัว มันหนาว มันเหนื่อย
ก็ได้เวลาย้ายเข้าไปในตึก
ไปแอบชาร์จแบตตามบิแดเหมือนเคย
ติดห้องน้ำมากอิ่มเอมเพราะชาร์จแบต แทบจะตลอดเวลา
…. ฤกษ์งามยามดี ได้เช็คชื่อเสร็จราว 10 โมง
สองสาว Keyeast
ที่ดูแลเราทุกงานก็เริ่มมาตรวจสอบอีกรอบ
แต่เราว่าเขาไม่มองหน้าแล้ว
เพราะเริ่มจำกันได้ เห็นหน้าปุ๊บ เขียนเบอร์ลงข้อมือให้เลย
พร้อมสอนโค้ดเพลง
ให้ช่วยกันร้อง
สาวๆทั้ง 5 พร้อมใจกันฝึกกับอาจุมม่าเกาหลีและโอบ้าซังญี่ปุ่น
อิ่มเอมเอาแต่ยิ้มๆ ไม่ซ้อม ไม่ชอบทำอะไรแบบนี้เท่าไร
…. นัดอีกทีเที่ยงนะ
โอเค ไปหาข้าวกลางวันกิน แต่แปลก อยากกินแต่ของเปรี้ยวๆ
เดินวนหาเท่าไรก็ไม่ได้ คนที่นี่ไม่มีมะม่วงกวน
ไม่มีสับปะรด ไม่มีมะขาม
ตายแล้ว ทำไงดี คลื่นไส้อ่ะ จ้องตากันวันนั้น
มันส่งผลจริงหรือป่าวหนอ
เที่ยงครึ่ง นั่งเรียงหน้ากระดานเฝ้ามองดูผู้ชายขายเมล่อนไป
3 รอบครึ่ง
อัดแต่ละครั้ง
ใช้พลังงานมาก เต้นไป ร้องไป กระโดดไป
คุณคิมก็แทบจะลงไปทรุดทุกครั้งที่จบเพลง
ทำไมไร้เรี่ยวแรงหนอ หุหุ
ไอ้เราก็เพลียเอาๆ อยากกินแต่ของเปรี้ยว เกิดอะไรเนี่ย กร๊ากกกกกกกก จิ้นเข้าไป
อย่างไรก็ตาม
แม้สาวๆจะกรีดร้องระงมชื่นชมในความเท่สุดบรรยายของยอดชายนายคิมฮยอนจุง แต่อิ่มเอม.......หลับค่ะ
มันก็ไม่ได้หลับสนิทน๊า พอได้ยินท่อน hey break it down อะไรเงี้ยก็ลืมตามาดู
ไม่ได้หลับจริงจัง แต่มันลืมตาไม่ขึ้น มันแบลงค์มากๆ หัวไม่หมุน
รู้ว่าจุงอยู่ตรงหน้า
มาหาแล้วต้องดู แต่มันไม่ไหว มันไม่ได้ง่วงนะ
แต่มันสบายใจมากกว่าอ่ะ
เหมือน รู้ว่า ถึงบ้านแล้ว มันอุ่น มันวางใจได้ก็เลยหลับ
ได้ยินเสียงจุงแล้วสบายใจ บรรยากาศก็เหมือนโรงหนัง
มืดๆที่นั่งนุ่มๆก็เลยหลับ
ได้ยินครูเปิ้ลดุเป็นระยะ ตื่นเดี๋ยวนี้ๆ เนิร์สก็เขย่าๆ แต่มันไม่อยากลืมตาอ่ะ
หัวสมองว่างเปล่ามากๆ
ลืมตาเป็นระยะ
เห็นจุงอยู่ตรงหน้าแล้วรู้สึกดี อืมมมม
หลับเหอะ
หลังจากนี้จำอะไรไม่ค่อยได้ มันเบลอๆ
ความทรงจำครบถ้วนอีกทีคือ นั่งทาเล็บอยู่ย่าน mbc….ฉันมาที่นี่ได้ยังไง???
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น