ก้าวที่ 5.2 : Break it Down, Mnet M!Countdown #2

ตอนที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกนั้น ในใจคิดว่า โลกนี้โหดร้ายนัก

แต่มาเพราะอยากเจอเธอ แม้ต้องลำบาก ฉันก็ต้องทน

นอนตีหนึ่ง ตื่นตีสอง ชีวิตลำบากได้อีกไหม ยังไม่กล้าถามตัวเองเลยสักครั้ง

เราถึงสถานีตอน 03.45 น. เป็นการคำนวณเวลาผิดอย่างแรงมาก มาเร็วเกิน 

ถึงอย่างนั้นเรากลับพบดาวบริวารครองพื้นที่อยู่แล้วอย่างทรหด พวกคุณมากันกี่โมงคะ???

เราไปหาไรมากินก่อน ตื่นก็หิว หลับก็หิว

กินนอนไม่เป็นเวลาเริ่มเข้ามาทักทายอย่างช้าๆ

นั่งซดมาม่าผสมคิมบับและช็อกโกอูยูตอนตีสามกว่าๆ 

ตีสี่วิ่งออกไปเช็คชื่อพร้อมรับคำบอกเล่าว่า เช็คอีกทีแปดโมงนะ

ระหว่างตีสี่ถึงแปดโมงจะไปไหนได้อีก กลับบ้านก็ระแวง ค่าแท็กซี่ไปกลับก็แพง

มองซ้ายขวา ทุกคนพากันหลับแล้ว

นั่งระลึกชาติ เกิดมาเคยต้องทำแบบนี้ไหมอิ่มเอม

นอนหนาวสั่นอยู่ลานจอดรถ มีเพียงหนังสือพิมพ์รองพื้นกันเปื้อน

เหมือนคนไร้บ้าน อนาถา ทำไมต้องเป็นขนาดนี้ด้วยล่ะ

ง่วงมาก แต่หลับไม่ไหว มันหนาว มันเมื่อย มันลำบาก 

ไม่ใช่คนเรื่องมากขนาดนอนกับพื้นไม่ได้ แต่มันหนาวเกินไป ลุกๆนั่งๆ ขยับไปมา เผลอหลับเป็นระยะ

 

เจ็ดโมงกว่า สาวๆเริ่มคืนสติ หัวหูยุ่งเหยิง หน้าตาดูไม่ได้ แต่ใจพร้อม

แค่ไม่มีสติเท่านั้นเอง

- - เราไปเยี่ยมๆมองๆนกขุนทองร้องวู้ที่ลานแจ้งบริเวณเช็คชื่อ

คนที่ให้ลงชื่อตะโกนเป็นเกาหลีที่เราแปลไม่ออกทีแรก แต่รู้เรื่องทีหลัง ว่าให้เข้าแถว

แต่พวกเฮเนเชียให้ถอยหลังไป ถอยทำไม ไล่เราทำไม ไม่เข้าใจ

แต่เจ้บอกไอ้เสือถอย เราก็ถอยกัน เฮเนเชียไทยแลนด์พูดรู้เรื่องเสมอ 

แต่ชาติอื่นไม่ถอย เจ้เกาหลีแกก็ไล่อยู่นั่น Henecia get back!!

ด้วยความมึนจึงตะโกนกลับไป

“ถอยแล้วเฟ้ย มายืนข้างหลังตั้งนานแล้ว จะให้แปรอักษรให้ดูไหม จะได้รู้ว่าเฮเนเชียมานี่หมดแล้ว”

เรียกเสียงหัวเราะจากสาวไทยได้ระดับหนึ่ง

เมื่ออารมณ์ขันมาเยือน เราก็เริ่มตาสว่างมากขึ้น

การเรียกแถว ต่อแถว เช็คชื่อ มันยังคงเกิดขึ้นซ้ำๆทั้งวัน 

เราได้หมายเลขแล้ว เช็คพาสปอร์ตพร้อมซีดีแล้ว เหลือแค่รอจังหวะเจอ

......ราวบ่ายสาม (เวลาคร่าวๆ ใครจะไปจำเวลาเป๊ะๆได้ 555)

 แถวเฮเนเชียก็ทะยอยเข้าสู่สตูดิโอ ไปนั่งรอต่ออีกนิดก่อนได้เข้าจริงๆ 

อิ่มเอมเดินเข้าไปเพื่อพบว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรง หน้า บนเวที ห่างไม่ถึง 10 เมตร

คือ ผู้ชายที่อิ่มเอมดั้นด้นมาหา ทำไมมันหล่องี้วะ ไอ้บ้าเอ๊ยยยยยยยยยย

คิมฮยอนจุงใกล้แค่มื้อเอื้อม แต่ไม่อาจจะเอื้อมมือไป 

เพราะระดับมือเอื้อมถึง มันจะถึงจุดไม่ควรเอื้อม 5555555555555

หล่อได้อีก หล่อได้อีก หล่อได้อีกไหมคะคุณคิมฮยอนจุง

ยืนตะลึงในความหล่อของเธอ เห็นเธอมองไปตามกล้องต่างๆ 

พูดจาซ้อมไมค์ หัวใจเริ่มเอียง เสียงที่คิดถึง ตายแล้วฉัน สายตาจะพร่ามัวเอา

แต่แล้วตากลมโตคู่นั้นก็มองมา เอ๊ะ??? รู้ตัวอีกทีเราก็สบตากัน

ให้ตายเหอะ อะไรวะเนี่ย มาถึงก็สบตากัน จะบ้าเรอะ!!

สายตาที่เคยสบที่กรุงเทพ วันนี้อิ่มเอมมองมันที่กรุงโซล หัวใจกระตุกอย่างแรง

...  แล้วคิมฮยอนจุงก็เบือนสายตาไปมองทางซ้ายมือที่ครูเปิ้ลยืนอยู่พร้อมป้าย henecia thailand 

จังหวะนั้นเอง จุงตาโตน่าขันมาก คงตกใจว่ามีกะเหรี่ยงไทยด้วยเหรอ

ตาโตขึ้นแบบเห็นได้ชัด ทำพวกเราขำกลิ้งกันไปเป็นแถบ และดีใจที่รู้ว่า จุงรู้แล้วว่าไทแลนดึมา

 

การซ้อมครั้งนี้ จุงร้องแค่เพลง Please ท่อนเกือบจบเท่านั้นเอง 

แต่เป็นท่อนที่ท่าเต้นมีเสน่ห์เหลือร้าย เต้นไปกางเกงคงหลวมไป

เพราะพอเทคปุ๊บบบบ.....เหตุการณ์น่าสะพรึงก็เกินขึ้น

เมื่อเจ้โคลดี้เดินดุ่มๆขึ้นเวที ไม่พูดพร่ำทำเพลง คว้ากางเกงจุงหมับเข้าให้

แล้วสอดมือเข้าไปเขย่าๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

นี่มันอะไร ทำอะไรกันเนี่ยยยยยยย

เสียงกรีดร้องระงมไปทั่วสตูดิโอ 

แวบแรกคิมฮยอนจุงผู้ซึ่งยืนให้เจ้แต่งตัวให้นั้น ยังคงยืนนิ่ง ประหนึ่งว่าล้วงกันมาบ่อย

แต่คงเอะใจ ไยเสียงอื้ออึง หันไปมองรอบด้านเห็นสายตาทุกคนมองไปจุดเดียว 

ผู้ชายจึงรู้ตัวว่า การกระทำแบบนี้มันไม่สมควรยิ่งนัก แต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ 

ผู้ชายจึงได้แต่เบือนหน้าหนีด้วยความเขินอายยิ่งนัก 

กลายเป็นเป้านิ่งให้สาวๆสี่ทิศรุมมองด้วยจินตนาการสุดขั้วโลก

โอ๊ยยยย ผู้ชายเขิน จุงเขินอาย น่าร๊ากกกกกกกกกกกก 

แต่เจ้โคลดี้ขา มือนั่น เอาออกมาเถอะค่ะ ไม่ไหวแย้ววว

เจ้แต่งตัวเสร็จก็หันกลับเดินจากไปอย่างไม่ยี่หระ ทอดทิ้งผู้ชาย ให้อายม้วนต้วนอยู่บนเวที

ในขณะที่เหล่าแดนเซอร์หัวเราะขบขันยกใหญ่ เข้าใจอารมณ์สาวๆทั้งหลาย 

ได้แต่ทำไม้ทำมือว่า ใจเย็นๆสาวเอ๋ย อย่าเพิ่งคลั่งกันเสียก่อน

….. เป็นโมเม้นท์ที่ใจจะขาดให้ได้ ตายๆ วันแรกก็เป็นขนาดนี้ วันอื่นๆจะเป็นไง

อ่ะ เมื่อกางเกงและของทุกอย่าง(ในกางเกง)เป็นระเบียบแล้ว 

จุงเริ่ม Please อีกรอบ รอบนี้เอาจริง หล่อจริง มีปล่อยกระดาษจริงไรจริง โอ้ววววว เริ่ด                                       

จบ

ไล่ออกไปนอกสตู ห่ะ?? เสร็จแล้วเหรอ ฉันทรมานทั้งคืน ให้ดู 10 นาที จบ?? งง
ออกมาตั้งหลักพร้อมรับรู้ว่าเดี๋ยวเราจะได้เข้าอีกตอนไลฟ์

โอ้ เย้ววววว โอเค ต่อแถวต่อจ้า

 ***********************************

เมื่อฤกษ์มาถึงเฮเนเชียก็ได้เข้าสตูอีกรอบ แต่รอบนี้เราเข้าไปกับแฟนๆวงอื่น 

อัดกันแน่นในสตูเล็กๆ มองแทบไม่เห็น โอ้วววว แย่แล้ว

เวทีกลางสตูที่ผู้ชายของเรามายืนให้จ้องมองเมื่อชั่วโมงก่อน หายไปแล้ว 

เหลือแต่เวทีเมนอยู่ไม่ไกล แต่มันไกลจากการที่ผู้คนเบียดกัน

งานถ่ายทอดเริ่มขึ้น วงแล้ววงเล่าก็ขึ้นมาร้องเพลงดูไม่รู้เรื่อง 

สมาชิกชาวเราโดนแยกย้ายตามเกาหลี บะหมี่จีนดันไปรอบๆ

ไม่สามารถเกาะกลุ่มได้อีกต่อไป อิ่มเอมระเห็จมาเกือบหน้าเวทีพิธีกร

ไม่อ๊าววว เค้าจะดูจุง ไม่ได้ดูพิธีกร 

มุดๆแทรกตัวเองมาเจอพี่แก้วที่เหมือนจะเป็นลมอยู่

แต่เรากลืนไม่เข้า คายไม่ออก กลับไม่ได้ ไปไม่ถึงจึงยืนดมยากันไป

ยืนได้สักพักวง Secret ก็ขึ้น แฟนบอยเชียร์ได้ทรงพลังมาก

…..มากทั้งเสียงและกลิ่นตัว แหวะ จะอ้วกกกกกก

ยืนพะอืดพะอม หันไปส่งสัญญาณเมย์เดย์กะตุ่น ช่วยเมียจุงคนนี้ที ไม่ไหวแล่วววว

ตุ่นบอก แป๊บพี่ หนูกันให้พี่มนอยู่ 

ผ่านไปไม่ถึง 10 นาที แต่เหมือนครึ่งชั่วโมง มันนานกว่าการรอคอยจุงเสียอีก

ตุ่นก็พยายามก้าวมาช่วยเหลือ มาถึงตุ่นก็ โอ้ว พระเจ้า กลิ่นเหลือรับ

พี่อิ่มไหวไหม เอ๊ยยย ฉันหายใจทางปากแล้ว

เพราะจมูกทำงานไม่ได้ จะอ้วก

 วงความลับลงไปแล้ว ไฉนพวกเจ้าไม่ถอยออกไปหน่อย

บ้าจริง วิงเวียน อย่ากระนั้นเลย ระหว่างประสาทกำลังรวนเร 

ผู้ชายมา จุงมา ยาใจมา

…..ลืมกลิ่นค่ะ ชะเง้อแลหา กระโดดเหยงๆเท่าที่ขาสั้นๆจะอำนวย

มองดูผู้ชาย...เอ่อออออ break it down อยู่ตรงหน้า แต่ ผช ใจร้าย

รู้ว่าเรารอดูท่าเด็ด เข้าเกียร์ได้สองจังหวะก็หยุดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ลงเวทีไป

...คิมฮยอนจุงงงงงงงง ร้ายนัก

ถึงเวลาประกาศรางวัล ผู้ชายกลับขึ้นเวทีอีกครั้ง แต่จุงไม่ยอมยืนแถวหน้า

ไปแอบๆอยู่แถวหลัง ให้คนอื่นบัง ปล่อยให้เฮเนเชียชะแง้หาอยู่อย่างนั้น รู้สึกไม่ดีเลย

เทอไม่ใช่คนไม่สำคัญนะ ออกมาข้างหน้าเถอะ แต่จุงก็ไม่ยอมออกมา

คนได้ที่หนึ่งรับรางวัลไป ใครไม่รู้ ไม่จำ ผู้ชายของเราเดินลงเวที หันมาโบกมือให้นิดหน่อย

แยกย้ายกันวันนี้ราวทุ่มครึ่ง

ผึ้งแตกรัง หาทางออกจากสตูดิโอมาหายใจ แทบตาย เป็นอะไรที่ลำบากจังเลยอ่ะ
หูได้ยินเสียงเจ้แว่วๆ เจอกัน KBS นะ หืมมมมม ต่ออีกหรอ ไม่ไหวแย้ววววนะ

แยกย้ายกันวันนี้ราวทุ่มครึ่ง

ผึ้งแตกรัง หาทางออกจากสตูดิโอมาหายใจ แทบตาย เป็นอะไรที่ลำบากจังเลยอ่ะ

หูได้ยินเสียงเจ้แว่วๆ เจอกัน KBS นะ หืมมมมม ต่ออีกหรอ ไม่ไหวแย้ววววนะ